Niko Vazquezek, adimen artifizialaren erabilerari, diseinatzaile grafiko gisa duen maisutasunari eta, bereziki, bere sormenari esker, gure haurtzaroko eta gaztaroko Bilbo grisera atzera eginarazi digu. 1970 eta 1980ko hamarkadek gure burua kolpatu eta Rekaldeberri, Otxarkoaga, Irala (Nikoren jatorrizko lekua), Uretamendi, Betolaza edo Peñascal ia zerbitzurik gabeko auzo degradatuetan sartuko gintuztela ematen du. Aurpegi eta egoera horietan, bizilagunak ikusten ditugu berriro, eta haien kezkak eta beharrak ezagutzen ditugu.
Nikoren irudiek "Botxon" sartutako urte gris haiek irudikatzen dituzte, mendi berdeez inguratuta, baina irakite biziko kraterrean sutan, industria-birmoldaketa, etengabeko adierazpenak, inprenta klandestinoak, irrati libreak, antinuklearrak – talde ekologisten aitzindariak- punka, after punka eta “no future ".
Bertan islatzen dira Bizkaiko Labe Garaietako seme-alabak, langileen borroka, meatzariak, sardina-saltzaileak, Nerbioi itsasadarraren ertzean izerdia eta odola utzi zutenak.
Bilbo grisa Bilbo benetakoagoa, solidarioagoa eta borrokalariagoa zen, eta izaera eta kemena eman zion hiri bati eta bertako jendeari. Bizi izan duen eta sakon-sakonetik sentitzen duen norbaiten errealismoarekin birsortzen du Niko Vazquezek.
Testua: Roge Blasco